2015 herzien

De statistieken hulpaapjes van WordPress.com heeft een 2015 jaarlijks rapport voor deze blog voorbereid.

Hier is een fragment:

In de concertzaal in het Sydney Opera House passen 2.700 mensen. Deze blog werd in 2015 ongeveer 60.000 keer bekeken. Als je blog een concert zou zijn in het Sydney Opera House, zou het ongeveer 22 uitverkochte optredens nodig hebben voordat zoveel mensen het zouden zien.

Klik hier om het complete rapport te bekijken.

Veranderingen

Toen ik ruim 15 jaar geleden begon met Meubeluniek na 7 jaar in het onderwijs te hebben gewerkt, sprak de wethouder die ik had gevraagd de winkel te openen lovende woorden. Over de durf van jonge mensen om een eigen bedrijf te beginnen, over de het maatschappelijke belang van het MKB, over leegloop van de steden en de blijdschap omtrent een nieuw bedrijf. Over ambacht en dat daar toekomst in zou zitten…..Maar ook over de lastige tijd waarin we zaten en de crisis die was ingetreden.

We zijn nu ruim 15 jaar verder en crisis is er nog steeds, hoewel het in economisch opzicht iets beter lijkt te gaan, hebben we een vluchtelingencrisis en een milieucrisis. Vooral die laatste twee lijken mij praktisch gezien onoplosbaar. Maar om te voorkomen dat ik hier een politieke overpeinzing ga neerzetten waar niemand op zit te wachten zal ik hier niet verder op in gaan. Wat ik me realiseerde is, dat er een generatie aan het opgroeien is die niets anders heeft meegemaakt dan een periode van crisis. Mijn dochter heeft niets anders meegemaakt dan crisis. Talloze kinderen groeien op in crisis en weten niet beter. Velen zien bedrijven sluiten, vaders of moeders werkloos worden, winkels failliet gaan, en misschien zien ze zelfs het broodbeleg verminderen.

Onze dochter heeft dat van die crisis zeker ook meegekregen…vooral via de kant van papa.  Mama kreeg haar centjes wel, die heeft een vaste baan in het onderwijs. Maar dat papa weer eens bij mama moest aankloppen omdat zijn pinpas ‘het niet deed’ en mama dus moest betalen kan haar niet zijn ontgaan. Geloof me, financiële zorgen en afhankelijkheid drukken een zwaar stempel op het welzijn, althans op míjn welzijn. Het waren best zware jaren ook al heeft het me aan niets ontbroken. Gelukkig ‘doet de pinpas het meestal’ en hoeven dochter en vrouw er geen getuige meer van te zijn dat papa zijn hand op moet houden bij mama. Ook de accountant hoeft niet meer zijn schouders op te halen bij het bespreken van de jaarcijfers en te constateren dat het ‘niet goed gaat’

Ik ben er heel erg blij mee dat we een miserabel bedrijfje dat begon in de crisis, met van de buren gekregen vloerbedekkingstegels en de eerste winkelinrichting van underlayment, hebben kunnen uitbouwen tot wat het nu is. Het heeft alles te maken gehad met het maken van keuzes en het stellen van doelen. De keuzes voor diverse webshops naast het aanbod in ons stenen winkeltje, de keuze van het organiseren van cursussen, de keuze van het schrijven van een boek, de keuze van het overnemen van een bestaande politoeren site en de keuze van het gaan geven van politoercursussen.

Ik ben altijd bang geweest voor het maken van keuzes. Immers: als je iets kiest te doen….maak je meteen de keuze om 100.000 andere dingen NIET te doen! Over die angst ben ik een klein beetje heen. Een (te hoge) bloeddruk en het feit dat er maar 24 uur in een dag zitten waarvan je niet langdurig 2/3 kunt werken, doen me beseffen dat het echt een beetje minder moet en dat dingen láten juist een positieve invloed kan hebben op de groei van mijn bedrijf. Maatwerk meubelen zal ik niet zelf meer maken, maar uitbesteden. Dat houdt in dat ik stagiairs onvoldoende meer kan bieden en daar dus mee stop. Dat geeft ruimte om me meer met de marketing van de (inmiddels drie) webshops bezig te houden, met het ontwikkelen van de politoercursus die ik in februari van start wil laten gaan en het ontwikkelen van nieuwe producten en inkopen van producten die voor iedere houtbewerker interessant kunnen zijn

En het allerleukste is dit: Ik krijg één dag in de week versterking van een uitzendkracht die dingen gaat overnemen die er eigenlijk bij in schieten omdat ik er zelf niet aan toe kom.  Hij is 18 jaar en dus van vlak voor de crisis 🙂  Hij gaat het klantenbestand bijhouden, voorraadlijsten bijhouden en wellicht producten verpakken.

Prima uitzendkracht aan het werk

Ik wens jullie allemaal alvast hele fijne feestdagen en iedereen die een kleine zelfstandige/zzp er is heel veel zakelijk geluk. Loopt het niet zoals je zou willen en zou je eens willen sparren over zakelijke ideetjes? Bel of mail! Ik vind dat iemand die de ‘ballen heeft’ om in deze tijd zelfstandige te zijn, daar dag en nacht mee bezig is, geen eindejaarsbonus krijgt, geen vakantiegeld krijgt, 60 uur in de week werkt, boze mails krijgt wanneer hij twee weken met vakantie gaat, desondanks houdt van zijn vak en ambitie heeft om het ieder jaar beter te doen, alle steun verdient die nodig is om vooruit te komen.

Houtelijke groet,

 

Richard